Wij zijn tot 20 maart 2006 de bazen geweest van een enorm lieve Duitse witte herder genaamd Assar.
De naam Assar komt uit het Perzisch en betekent: Spoor, ofwel laat een indruk na.
Een prachtige naam voor, in onze ogen, de mooiste en beste pup uit het nest.
Assar begon zijn leventje hier prima. Lekker spelen, veel slapen, eten, uitlaten en vooral veel met de katten en de kinderen spelen. Onze katten hebben hem al gauw een plekje in de rangorde laten weten en begonnen hem te helpen schoonmaken van ogen en oren. Ze sliepen ook zeer dicht in elkaars buurt.
Natuurlijk waren we met hem veel in de bossen en duinen te vinden. Waar kan je anders lekker dollen en rennen.
Op 15 maart 2004 zijn we met hem naar een reünie van het A-
In de zomer van 2004 gingen wij een week met vakantie en hij naar de kennel. Hij vond alles prima en was de grote gangmaker daar. Een echte ondeugende puber, die als het moest toch wel heel braaf kon doen. Wat waren we blij dat we hem weer zagen. Dus lekker met de hele familie weer naar huis en verder spelen en doen.
Alles ging dus fantastisch goed, tot… 4 mei 2005, 9.15 uur ’s ochtends. We hoorden een wel erg vreemd kabaal uit de gang komen. Snel kijken dus, en daar lag Assar. Helemaal verstijfd, en het leek of hij stikte. Wij kijken wat er aan de hand was en snel de dierenarts gebeld. Inmiddels kwam er na zo’n 30 seconden weer een vorm van leven in Assar. Trappelvoeten(loopgedrag) terwijl hij op de grond lag, urineverlies, veel schuim en slijm rond zijn bek. Dit duurde zo’n 3 minuten en daarna begon Assar weer voorzichtig overeind te komen. Hij had nog wel last van zijn achterpoten, net of hij verlamd was, kon ook totaal niets meer zien ongeveer 5 minuten lang, hij zocht in alle hoeken en gaten naar iets wat er niet was en had vervolgens ongelooflijk veel dorst en honger. Na een uur was hij echter weer de oude Assar zoals wij hem kennen.
Toch ’s middags even naar de dierenarts gegaan. Die vertelde dat het toch wel erg op een epileptische aanval leek en gaf Stezolid mee om tijdens een aanval toe te dienen. Dit is een soort van valium. Verder kon ze nog niets doen. Natuurlijk hebben we zo snel mogelijk contact opgenomen met de fokker. Deze zei dat epilepsie niet eerder bij hun was voorgekomen en bood aan om hun dierenarts naar de gegevens te laten kijken.
Na nog een paar aanvallen en een clusteraanval (meerdere aanvallen achter elkaar) zijn we begonnen met het toedienen van Phenobarbital. Een anti-
Ondanks de steeds hoger wordende dosering van de Phenobarbital kreeg Assar toch nog aanvallen die steeds vaker korter op elkaar kwamen. In overleg met de dierenarts zijn we eind augustus 2005 begonnen met het geven van andere medicijnen. (Epitard 700) Voorzichtig en geleidelijk ombouwen in verband met nieuwe aanvallen. Na 8 weken zat Assar volledig op de Epitard. Toch bleef hij vaak aanvallen krijgen dus de dosering werd hoger en hoger. Uit zijn bloedspiegel bleek echter dat de concentratie van de Epitard nog veel te laag was, ondanks de toen al maximale dosering.
Na iedere aanval zagen wij ons vriendje steeds verder achteruitgaan. De bijwerkingen van de medicijnen eisten ook hun tol. Evenwichtsstoornissen, diaree, braken, bijna alles wat vermeld stond in de bijsluiter. Bijkomend probleem waren ook nog darmpoliepen, dus Assar verloor ook nog eens regelmatig bloed uit zijn anus, en had veel pijn in zijn buik. We mochten hem daar ook niet meer aanraken.
Uiteindelijk hebben wij met heel veel verdriet afscheid moeten nemen van ons lieve vriendje. Op 20 maart 2006 om 18.35 uur is Assar bij de dierenarts rustig ingeslapen. Hij heeft zijn naam alle eer aangedaan. Hij heeft bij ons een onuitwisbare indruk achtergelaten.
Wat bij ons het verdriet nog veel groter heeft gemaakt is de reactie van de fokker. Toen wij op 21 maart 2006 een mailtje stuurden om het verdrietige nieuws te melden, kregen we een mailtje terug met het voor ons verbijsterende bericht dat ze nooit hadden geweten dat Assar epilepsie had.
Ondertussen is ook nadat al bekend was dat Assar epilepsie had, gewoon met de ouders doorgefokt. Ook met volle broers en zussen. Nu hoeft het natuurlijk niet zo te zijn dat alle honden uit deze lijn epilepsie krijgen. Wel zijn ze stuk voor stuk drager en kunnen deze ziekte dus doorgeven aan toekomstige generaties.
Naspeuring van de stamboom van Assar blijkt dat we met deze jongen de 1e prijs voor problemen in huis hadden. De stamboom laat zien dat er zeer veel inteelt (zelfs broer en zus mochten plezier met elkaar maken) is geweest. Van in ieder geval 1 voorouder is bekend dat hij meerdere epileptische honden op de wereld heeft gezet.